Як толькі не называюць у свеце нашу родную Беларусь! Яна і краіна лясоў і балот, яна і краіна старажытных замкаў і палацаў, яна і краіна бульбы, ільну-даўгунцу, васількоў.
Аднак Беларусь – гэта яшчэ і краіна валуноў.
Колькі іх, розных па форме і па памеры, параскідана па нашай зямлі! Ля рэчак і ў лясах, на сенажацях і хлебных палях, каля дарог і на вуліцах вёсак. Адны з іх – маленькія каменьчыкі, а другія – вялізныя валуны ў сотні тон.
Спрадвеку беларус жыў побач з валунамі, дружыў з імі, любаваўся імі, знаходзіў агульную мову. І ніколі не задумваўся, што яны не тутэйшыя, не мясцовыя.
Нашы валуны – іншаземцы. Апошні ледавік адарваў іх ад Скандынаўскіх гор і, разлучыўшы з радзімаю, прынёс на нашу зямлю. І наша радзіма стала вечнай радзімай для іх.
Скандынаўскія вандроўнікі спрадвеку звыклыя да нашага беларускага вока. Без валуноў і сёння мы не ўяўляем сваіх краявідаў.
(144 словы)
Паводле Я. Сіпакова.
