Як слаўна, як хораша ўранку
На ўзлессі вясновай парой!
I хлопчык прыбег на палянку:
Ён чуецца тут як герой.
Нічога смяльчак не баіцца:
Ён мае арэхавы прут,
Каб нават ад воўка адбіцца,
Калі той надарыцца тут.
Вось бачыць ён яркую зёлку,
Памкнуўся яе сашчыкнуць –
Ды ўгледзеў на зёлцы кароўку,
Што божай адвеку завуць.
Паўзе яна ўгору няспешна,
Занятая справай сваёй.
Любуецца хлопчык уцешна
I лічыць «радзімкі» на ёй.
Кароўка у кропачках дробных
Спакойна былінку хіне:
– Я знаю: ты добры, ты добры
I ты не пакрыўдзіш мяне!..
