Усё гудуць на земным доле,
Гудуць пякельныя віры…
Хацела аднаго ад долі:
Душою з небам гаварыць.
…Ні ў кім, ні ў чым не паўтарыцца.
Скіпела ў слёзку – і няма…
Такому толькі там забыцца,
Дзе памяць знішчана сама.
Зноў сад магутна раскашуе
На попеле і на крыві.
Адно мяне, бярозку тую
Чацвёртую –
не ажывіць.
Калі ад душ кара адстане?
Крычы, мой лёс, пячы, шчымі,
Каб людзі ў шматмільярдным стане
Нарэшце зваліся людзьмі!
1983
Крыніца: Ніна Мацяш. Душою з небам гаварыць: Выбраная лірыка. – Мн.: Маст. літ., 1999. – 462 с. – (Беларуская паэзія XX стагоддзя).
