Без дачы, без аўтамабіля
Жыццё пражыў.
I дай мне бог
Астатнія адмераць мілі
Пры дапамозе ўласных ног.
Ідзеш, знаёмых сустракаеш,
З табой усе турботы дня.
Жывеш, працуеш, адчуваеш,
Што землякам ты ўсім радня.
А што ў машыне? Мільгаценне…
Лятуць сады, дамы, гаі,
Снуюць у шкле людскія цені…
А вечны страх перад ГАІ?
Сустрэў знаёмых выпадкова,
Гулі гадзіну іх басы
Пра «Запарожац» нейкі новы,
Пра гаражы ды тармазы.
Пытаюся: ну як унукі?
Не разумеюць ні мур-мур.
Адзін другому ціснуць рукі:
I так, заклёпана. Ажур.
Таемнае людское шчасце:
Не спіць, худнее і дрыжыць,
За дэфіцытныя запчасткі
Гатоў ён жонку залажыць.
Да вандраванняў не пагасла
Мая любоў… Але цяпер
Не сяду нават на Пегаса,
Ён шмат бяды перацярпеў.
А лепей з моладдзю ў паходы
На рэкі, у лясы, сады.
Няхай зайздросцяць пешаходам
Аўтамабільныя зады.
1975
