1
Абывацель гавора,
А нехта ўжо ў паніцы:
Паэты – фантазёры,
Пустазвоны і п’яніцы.
Паэты – эгаісты,
Да славы раўнівыя.
А як жа загаіцца
Сэрцу ранімаму?
Кажуць, непатрэбшчына –
Рыфмы нават геніяў.
А што рабіць з трэшчынай?
Помніце? Гейнэ.
А што ваша маці спявала,
Калі вас калыхала:
Дысертацыі, рэфераты?
Былі вы песеньцы рады.
Народ – пясняр, народ – паэт.
Народ без паэзіі? Недарэчнасць.
Паэзія – самы няўлоўны сакрэт,
Які не будзе нікім рассакрэчаны.
2
Паэзія – гэта пакута і радасць,
Праклён і бязлітаснасць, споведзь і гордасць,
Вогненны сцяг над барыкадай,
Цішыня травы і рыканне горада;
Гэта вар’яцтва і гэта мудрасць,
Розум і ачышчэнне;
Плаванне ў рэках бурлівых і мутных
I зоркі далёкай свячэнне;
Гэта чаканне каханай дзяўчыны
Сцюжы і здрадзе наперакор;
Гэта душы найвышэйшая шчыльнасць
I задыханне, разрэджанасць гор;
Гэта трывога за касманаўта
I ручаіны жаночых рук;
Чыстая, з самага донца праўда,
Сэрца дзіцячага здзіўлены стук;
Гэта ныранне ў прасторы марскія,
Гэта палёты ў заўтрашні век.
Гэта здабыткі і мары людскія,
Крыўды і страты твае, чалавек;
Цень трапяткі ад абеліска
Каля дарогі пад чорнай сасной;
Матчыны вочы над першай калыскай,
Матчыны вочы над першай труной;
Вера у шчасце, з няпраўдай змаганне,
Чорнае неба і сонца ў расе;
Гэта спрадвечныя нашы пытанні,
Гэта адказы, ды толькі не ўсе…
Вось і блукай апантаны па лесе,
Як і твой прадзед калісьці блукаў…
Каб жа я знаў, што такое паэзія,
Гэтыя б вершы не напісаў.
Крыніца: Панчанка П. Збор твораў: У 4-х т. Т. 3. Вершы 1963-1981 гг. – Мн.: Маст. літ., 1982. – 351 с.
