А завялі мяне – я помню –
У непралазныя куткі,
У лесе – рыжыкі, лісічкі,
А больш за ўсё баравікі.
Не ўгледзеў – вечар надыходзіў…
Хачу дахаты – хмыз кругом!
Ах, як тады пералякаўся…
Вядома,
быў я хлапчуком.
Налева рушу – мох, імшары,
Назад – калючыя кусты,
Памкнуўся управа –
багавінне,
Пайду наперад – балаты.
Ані прагалінкі, ні сцежкі,
Адкуль узяўся –
буралом.
I чортам вывараць здаецца,
А пень замшэлы –
лесуном.
Скажу папраўдзе –
калаціўся,
Ажно кружыла галава,
Ды хоць бы гук які знаёмы,
Адно –
кугакала сава.
Хадзіў,
блукаў я да паўночы,
I калі ледзь не збіўся з ног,
Пачуў рыканне я каровы…
Ах, як усцешыла яно!
Па ім тады
прыйшоў дахаты.
Дасюль у памяці жыве –
Бо калі зноў яго пачую,
Здаецца –
хтось дамоў заве.
Крыніца: Броўка П. Збор твораў: У 9 т. Т. 4. Вершы, паэма 1965-1972. – Мн.: Маст. літ., 1989. – 591 с.
