З нізенькага падвальнага акенца кацельнай штодня бачыў ён, як збіралася раніцай у інстытут гаманлівая моладзь. Ішлі хлопцы. Беглі, каб не спазніцца, мітуслівыя дзяўчаты. У адну і тую ж хвіліну прыходзілі выкладчыкі, прафесары. І калі заўважаў Алёшка знаёмую стракатую хустачку, жоўценькі паўкажушок з вышытымі ўзорамі, ён нібы незнарок з’яўляўся ў шырокім вестыбюлі ў тую самую хвіліну, калі адчыняліся шкляныя дзверы і, пазіраючы з трывогай на насценны гадзіннік, дзяўчына стрымана ўсміхалася, супакоіўшыся, што не спазнілася.
І яна адразу знікала на лесвіцы, як лёгкае воблачка, як вясновы ветрык, такая блізкая і такая далёкая. Нават ледзяныя ўзоры на вокнах расцвіталі, здавалася, і іскрыліся сінімі агеньчыкамі, як позірк вачэй яе, сініх, глыбокіх. І ўсё навокал рабілася радасным і святочным, як стракатая хустачка яе з чырвонымі макамі і васількамі, з залатымі каласамі на блакітным полі. Яны не лінялі, не выцвіталі, залатыя каласы і ярка-чырвоныя макі. Можа таму, што было яму васемнаццаць год, а яна была яшчэ маладзейшай.
(155 слоў)
Паводле М. Лынькова.
