На стадыён каля ракі
Вясёлым раннем з бору
Прыбеглі вёрткія ваўкі –
Адважныя баксёры.
Прыджгалі з пушчы тры зубры,
І лось наставіў рогі.
Трох першых выбралі ў журы,
Мядзведзь суддзёй быў строгім.
На рынг выходзяць два ваўкі
Ў баксёрскіх рукавіцах,
Крычаць ад радасці дзікі:
– Глядзіце, будуць біцца!
Па сіле роўныя дружкі,
Вага ў іх адной меры,
Адзін зрабіў удар цяжкі,
Другі як доўбняй перыць.
– Ура, браточкі! Брава! Брава!
Бі мацней! Лупі ямчэй! –
Воўчая раве арава,
Не спускае з іх вачэй.
Чуваць удары: бах ды бах!
Два роўныя па сіле…
Знайшлася моц і ў іх зубах –
Па разу укусілі.
Суддзя-мядзведзь тут не стрываў.
За праўду стаў гарою
І так па шыі моцна даў –
Зваліліся героі.
Пасля хваціў іх за хвасты
І за канат шпурляе,
Адзін самлеў, абняў кусты,
Другі ля пня кульгае.
Ля мікрафона стаў мядзведзь:
– Расходзьцеся дадому!..
А вось такіх баксёраў мець
Не раю я нікому.
Усё спынілася уміг.
Было нямала смеху,
І стадыён замёр, заціх
Для многіх на пацеху.
