Цвіце за аселіцай грэчка
У роснай лясной старане,
Далёкае наша мястэчка
Забыла даўно пра мяне.
А мне яно сніцца і сніцца
У пыле пясчаных дарог,
Апошні званар на званіцы,
Глухі і ссівелы, як бог.
Старыя замшэлыя дахі
Гарбарняў, хлявоў і адрын,
Сады і садкі каля шляху,
І хмельны салодкі язмін.
Да самай апошняе рыскі
Усё тут знаёмае мне:
Пад бэлькаю крук ад калыскі,
Шпакоўня на гулкім гумне.
Складаю далоні і клічу
Равеснікаў даўніх маіх,
І юныя бачу абліччы
Жывых і даўно нежывых.
Мяне не пазнаюць суседкі
Сягоння такога, як ёсць.
Таму запрашаю у сведкі
Забытую тут маладосць.
Успомню: рыпелі капоты,
Плылі пад чаромхай чаўны,
І месяц глядзеў на пяшчоты
Семнаццатай нашай вясны.
Маўчаць і схіляюць галовы
У рэдзенькіх пасмах сівых
Даўно адзінокія ўдовы
Сяброў незабыўных маіх.
У будні і ў гучныя святы
Схіляю і я галаву,
Нібы сапраўды вінаваты,
Што за аднагодкаў жыву.
Смыліць, як у сэрцы насечка,
Як самы шчымлівы радок:
Мястэчка, мястэчка, мястэчка,
Навек дарагі гарадок.
1980
Крыніца: Грахоўскі, С. Выбраныя творы. У 2 т. Т. 2. Вершы, паэмы, казкі, пераклады. – Мінск: Мастацкая літаратура, 1983. – 414с.
