Не кажу – запявайце, цымбалы,
не кажу – струна да струны.
На нервах сваіх мы іграем
і складаем лады, страі.
Разліваецца смага па жылах,
як пялёсткі ў павевах вятроў.
Мне калісьці цыганка варажыла,
што загубіць мяне мая кроў.
Хай мяне, а нікога іншага,
хай мяне, а нікога больш.
Вось не ведаю нічога сіньшага,
чым вочы дзявочыя і боль.
I нічога не ведаю больш белага,
чым ростань нечаканая і снег.
А сняжынкі ўсё лётаюць-бегаюць,
і здаецца, гэта ўва сне.
Ой, браточкі мае, таварышы,
ды чаму ж гэта ў радасці сум?..
Нечакана возьмеш завалішся,
столькі песень я ў сэрцы нясу.
Вось каб так праспяваць іх, як думаю,
вось каб так, як кладуцца яны…
Аплывае крыніца шумаю,
ці адкінуць яе далані?
Але ж песня, ты, песня… ой, песня!
Ты пакрышыш наносную твань!
Калі кажа паэт, што Прадвесне, –
дык пачне зелянець трава.
Не кажу – запявайце, цымбалы,
не кажу – струна да струны.
Калі нерваў нам будзе мала, –
з пачуццёў заснуем мы страі.
1925
Крыніца: Душа мая тужлівая… : вершы і паэмы / уклад. В. А. Шніп. – Мінск: Маст. літ., 2005. – 303 с. – (Беларуская паэзія ХХ стагоддзя).
