Палыны пасівелі на ўзгорку,
запрыгоршчыць і кіне іх вецер.
Мо таму так на свеце горка,
мо таму часам горка на свеце?
Калі глянуць на тыя даліны,
калі глянуць на тыя далочкі, –
толькі ліст адвіхнуўся з каліны,
а яго ўжо у гліну топчуць.
А ў каліне, ў шыпшынніку дзікім
начавалі і сонца і росы.
А ў пялёстках – без меры, без ліку
з сокам шчасце суздром разлілося.
Адцвітае, усё адцвітае –
і гады, і хвіліны, і кветкі.
Маладосць ты мая залатая,
і цябе панясе так па ветру.
Разліешся пялёсткамі песень
ад мяне ды на тыя даліны.
Там і скруціць іх вецер у дэсань,
бо да зор ад зямлі не дакіне.
Толькі знаю і веру цвёрда,
як у долю краіны роднай, –
маіх думак не кіне ў бёрда,
не затчэ утокам нягодным.
Вось затым дарую і крыўду, –
што мінула і што надыдзе.
Калі сэрца каханнем спавіта, –
дык не будзе ў ім месца крыўдзе.
Палыны пасівелі на ўзгорку,
а ў далінах – пялёсткі ад кветак.
Іх калыша з вясёлай гаворкай,
гаркату вытрасае з іх ветрык…
1925
Крыніца: Душа мая тужлівая… : вершы і паэмы / уклад. В. А. Шніп. – Мінск: Маст. літ., 2005. – 303 с. – (Беларуская паэзія ХХ стагоддзя).
