Уладзімір Жылка — Туман

Навіс пасцілкаю туман,
З імглы сатканы часта-густа,
Заслаў лес, поле і курган,
Паўзе да хат, як смоўж той тлусты.
I быццам цяжкі грэх жыцця,
На сэрца шэрай лёг жудою,
I яснасць дум і пачуцця
Прыкрыў, халодны ён, сабою.

1923