Звярніце ўвагу! Поўны змест.
У школу Наташа ўзяла з сабой ляльку Кацю. Пасадзіла побач і сказала:
– Сядзі ціха і слухай, што кажа настаўніца.
Але Каця не магла доўга ўседзець. Як толькі паварочвалася Наташа, паварочвалася і Каця. I мала таго, што паварочвалася. Кожны раз яна яшчэ і плакала:
– А-а-а!
– Хто гэта плача? – спыталася настаўніца.
– Каця, – адказала Наташа.
– Яна яшчэ малая, – спагадліва пагладзіла па галаве Кацю настаўніца. – Ёй яшчэ рана ў школу. Яе трэба аддаць у дзіцячы сад.
Нядаўна Наташа сама хадзіла ў дзіцячы сад. Добра ў садзе, весела. Але як гэта аддаць Кацю? Сумна зрабілася Наташы. Ды іншае рады не было.
Назаўтра, ідучы ў школу, яна забегла ў сад і папрасіла:
– Няхай Каця ў вас пабудзе, пакуль я ў школе…
Загадчыца Марыя Антонаўна ўсміхнулася і сказала так, як гаварыла заўсёды мамам:
– Будзьце спакойныя, грамадзяначка…
Наташа радасна пайшла ў школу. I праўда, як гара звалілася з плячэй. Седзячы за партай, яна старанна выводзіла літару за літарай, ёй ніхто цяпер не замінаў. «Мама» – напісала Наташа.
Настаўніца паглядзела і сказала:
– Малайчына! – і загадала яшчэ раз напісаць.
I Наташа, больш упэўнена націскаючы на пяро, зноў вывела дарагое ёй слова.
Настаўніца нахілілася над Наташыным сшыткам і чырвоным алоўкам паставіла пяць. Гэта была першая Наташына пяцёрка.
Як толькі скончыліся заняткі, Наташа памчалася дадому.
– Я пяцёрку нясу! – сказала яна яшчэ ў парозе.
– За што, дачушка? – абрадавалася маці.
– За маму, – адказала Наташа. – За цябе, мамачка…
I толькі ўвечары, калі трэба было садзіцца за ўрокі, Наташа спахапілася:
– Ой, а Кацю ж я пакінула ў садзіку. Пабягу забяру.
– Позна, дачушка, Каця спіць ужо.
Шкада было лялькі, але Наташа ўспомніла словы Марыі Антонаўны: «Будзьце спакойныя, грамадзяначка…» – і адразу супакоілася.
Яна разгарнула буквар і пачала вучыць урок.
1959
