Шмат думак снуецца ў дарозе
Пад стук аднастайны калёс…
Пустэля. Ні хвой, ні бяроз,
А стэп замлявае ў знямозе.
Мой друг дарагі! Што скажу я?
Прызнаюся проста: пра Вас
Я думаў, гадаў, і ня раз.
Вітаў я зямельку чужую,
Вітаў я і тыя куточкі,
Што Вас узрасцілі ў красе,
І Вашы парывы, і радасці ўсе,
І добрыя дні Вашы й ночкі.
І сумна было мне: нічога,
Нічога ж ня ведаў, дзе Вы,
І думкі ня йшлі з галавы –
Дзе ж Ваша праходзіць дарога?
Няўжо ж не сустрэну ніколі
Ні ў гэтым, ні ў іншым краю
Вясну маладую маю,
Што ў ценю прыкрылі таполі?
Няўжо ж у садочку вішнёвым,
Дзе Вы апявалі вясну,
Я болей на Вас не зірну,
Ня ўчую ўжо Вашага слова?
І раптам – адкуль невядома –
Мільгнулася думка-страла:
Дзевятага згледжу арла –
І друга застану я дома.
Быць можа, наіўнаю, смешнай
Пакажацца Вам варажба,
Ды ў ёй гаварыла журба
Душы маёй стомленай, грэшнай.
І от – прасвятліліся вочы…
Арол светлакрылы! Арлу
Прыношу я чэсць і хвалу
За тое, што мне напрарочыў.
1943
