Сёння вясна красуецца, ажыўляючы зімовую прыроду.
Буйныя ветры, ціха павяваючы, песцяць і гадуюць плады.
I зямля, жывячы насенне, родзіць зялёную траву…
З малення Кірылы Тураўскага
Прыгінае і самых высокіх
Да зямлі вечны цяжар гадоў.
I цішэюць,
цішэюць крокі
I людзей і старых гарадоў.
Як прысеў ты, драўляны горад!
З крэктам з замкавай споўз гары.
I стагоддзі з табой не гавораць,
Як калісьці маглі гаварыць.
I за сценамі замка не радзяць,
Як прыняць з Егіпта гасцей.
А на колішнім княскім пасадзе
Бульба расце.
Покуль сала княгіня смажыць
(Пах яго заваёўвае дзень),
З камунальных харомаў княжыч
Па каня з аброццю ідзе.
Бы праз сон,
праз гады сваю веліч
Слухае горад стары,
Як над ім,
над стольным,
звінелі,
Нібы песня, званы ўгары.
А таму,
калі сонца прагляне
I ўдзяўбнецца промнямі ў снег,
Як продкі, спавядаюцца тураўляне
Вясне.
Хоць і вёснаў мінула багата,
Толькі ў Тураве,
як і тады,
Зямля атуляе і корміць зярняты,
Каб радзіць,
як даўней,
плады.
Крыніца: Сіпакоў Я. Выбраныя творы. У 2 т. Т. 1. Паэзія / Прадм. Л. Ламекі. – Мн.: Маст. Літ., 1995. – 431 с.
