Лета адыходзіла. I гэта адчувалася ўсюды: у лесе, у полі, на лузе.
Першы жоўты лісток адарваўся ад галінкі бярозы і квола, сумна зашапацеў у траве. Пачарнела і зламалася, не вытрымаўшы цяжару, сцяблінка жыта на ўзмежку. Колас уткнуўся вусамі ў зямлю. I з яго выпалі прадаўгаватыя залацістыя зярняты. Жыта не хацела мірыцца з тым, што яго не было каму жаць, каму есці. Яно сеялася само.
На лузе не крычалі ўжо цэлымі зграямі маладыя шпачкі, і хоць нідзе не шарэў вострым верхам ні адзін стог, лета канчалася і тут.
Рэдкі матылёк хутка-хутка махаў крыльцамі, нібы некуды вельмі спяшаўся, нібы ад некага ўцякаў.
Чарнакрылы бусел стаяў на адной назе і думна глядзеў некуды ўдалячынь, туды, куды неўзабаве пакліча яго вырай.
Раса, выпаўшы ўранні, іншы раз трымалася ўвесь дзень. Яна холадна і неяк няветліва паблісквала ў лапушыстым лісці малачаю.
Пераспелыя яблыкі ападалі ў цішы садоў і гучна покалі ў зямлю.
(149 слоў)
Паводле Б. Сачанкі.
