1
Недзе далёка
ў вёсцы маленькай
век дажываў свой
дзедка старэнькі.
Старасць — не радасць.
Сядзе абедаць —
ежа ліецца
з лыжкі у дзеда.
Пазалівае
чысты абрус так
ён і заціркай,
ён і капустай.
З гэтай прычыны
дзеда старога
есці саджалі
каля парога.
Там ён і снедаў,
там і абедаў,
там ён з унукам
меў і бяседы…
2
Дзедаў унучак,
мамін сыночак,
ножык узяўшы,
сеў у куточак.
Нешта майструе,
нешта складае.
Будзе, напэўна,
цацка якая.
Маці пытае:
— Любы сыночак!
Што ж ты майструеш,
сеўшы ў куточак?
Што ж гэта будзе,
скрыначка быццам?
— Будзе, матуля,
гэта — карытца.
Як пастарэеце
з татам абое,
вас не прыму я
есці з сабою.
Каля карытца
вас пасаджаю,
поснай заціркі
паналіваю…
Тата на маму,
мама на тату
глянулі моўчкі:
«Хто ж вінаваты?»
3
З гэтага часу
дзеда старога
больш не саджалі
каля парога.
Так, як усюды,
у кожнай сямейцы,
разам з сабою
далі яму месца…
Казачка гэта
вельмі старая,
ходзіць па свеце
з краю да краю.
Хто пра яе
і забудзецца, можа,
ўнучак маленькі
зноў дапаможа:
Ён пачытае.
Хоць ведаюць людзі,
але напомніць
лішнім не будзе.
