Прынесла бабуля гладыш малака і пачала частаваць сваіх унукаў:
– Піце, дзеткі, малако. Яно смачнае, карыснае, будзеце здаровыя і дужыя.
– Дзякуем табе, бабуля, – выпіўшы малако, сказалі ўнукі.
– А вы не мне дзякуйце, а маёй кароўцы. Гэта ж яна дае малако.
Пабеглі дзеці на двор і пачалі дзякаваць карове, якая стаяла каля студні:
– Дзякуем табе, кароўка, за смачнае малако.
– Добра, што маё малако вам спадабалася. Але дзякаваць за яго трэба не мне, а траве, якую я скубу, – адказала карова.
Пабеглі дзеці на зялёны луг, пакланіліся нізка траве:
– Дзякуем табе, трава, што корміш нашу кароўку, якая дае смачнае малако.
– Карова цэлы дзень пасвіцца на лузе. Вось і падзякуйце зямлі, на якой я расту.
Пакланіліся дзеці зямлі і сказалі:
– Дзякуем табе, зямля, за траву, якую скубе наша кароўка і дае смачнае малако.
– Падзякуйце вадзе, якая поіць траву, – адказала зямля.
Пабеглі дзеці да ракі, пакланіліся вадзе:
– Дзякуем табе, вада, што поіш траву, якую скубе бабульчына кароўка, каб пачаставаць нас малаком.
– Гэта праўда, я дапамагаю зямлі вырошчваць траву. Але падзякуйце і сонцу за цяпло. I помніце, што толькі наша агульная праца дае вашай кароўцы смачнае малако.
