1
Я не на беразе самотнай Леты,
А на скалістым, ветраным узмор’і.
Чытаю ўголас «Крымскія санеты»,
Ўглядаюся у ясныя сузор’і.
На моры неўгамонных хваль усплёсы,
Узнепакоіў вецер белых чаек.
Я слухаю іх спеў рознагалосы
I ўсходу сонца на скале чакаю.
У радасным здзіўленні мае вочы.
Здаецца мне: Адам Міцкевіч крочыць,
Ўзыходзіць на скалу, як на Байдары.
Ідзе Адам Міцкевіч светлай явай.
Схіляюся перад пяснярскай славай:
Ты жыў на свеце і спяваў нядарам!
2
Які цудоўны дэсань
Над морам зоры ткуць!
З Анапы да Адэсы
Ў ноч караблі плывуць.
Мае за імі думы
Турбуюць даль вякоў;
Бялеюць толькі дзюны
Правеяных пяскоў.
Я чую мора голас,
Варушацца пяскі;
Адам Міцкевіч колісь
Тут слухаў гул марскі.
Цяплом душы сагрэты,
Пад зорамі стаяў
I песні ўсяму свету
Натхнёна ён спяваў:
«Народ, разбі кайданы,
Якія цар скаваў,
Каб вольным стаў падданы,
А цар навек сканаў».
Спявалі з ім і ветры,
Ў душы агонь палаў,
А ноч са скал Ай-Петры
Хмурынкаю плыла.
Абмыла скалаў грані
I ўпала на зямлю.
Пакуль у гавань рана
Заходзіць караблю.
Няхай ідзе у рэйсы
Мой карабель між хваль –
З Анапы да Адэсы
I ў сонечную даль.
1936
Крыніца: Душа мая тужлівая… : вершы і паэмы / уклад. В. А. Шніп. – Мінск: Маст. літ., 2005. – 303 с. – (Беларуская паэзія ХХ стагоддзя).
