Наўрад ці хто калі-небудзь захапляўся алешынай. Вось беластволая прыгажуня бярозка альбо асінка ці клён з дубам каго толькі не зачароўвалі. Да алешыны, на жаль, у любую пару года душа чамусьці застаецца абыякавай.
І сапраўды, што ў ёй цікавага? І ўсё ж яна заслугоўвае ўвагі. Алешына – верны прадказальнік вады. Яна ніколі не вырасце на сухадоле. Паблізу павінен быць гаваркі ручаёк, гуллівая рачулка, ціхае патаемнае балотца альбо вірлівая крынічка.
А дзе вада ды алешына, там абавязкова і салавей. Ніколі гэты цудоўны птах не заспявае ні на хвойцы, ні на бярозцы альбо дубку. Яму падавай менавіта шэрую алешыну з лазою, ці хіба яшчэ чаромху з калінай. А дзе спявае салавей ды расце алешына, там цвітуць залацістыя кветкі лотаці, блакітныя зорачкі незабудак.
Алешына, салавей, кветкі – гэта адзін суцэльны ланцуг прыроды. Выкінь адно звяно – усё распадзецца, знікне непаўторная прыгажосць.
(135 слоў)
Паводле Р. Ігнаценкі.
