Белавежская пушча – адзін з самых старажытных лясных масіваў Еўропы. Размешчаны ён на паўднёвым захадзе Беларусі, уздоўж мяжы з Польшчай, на водападзеле басейнаў Заходняга Буга, Нёмана, Прыпяці, за шэсцьдзясят кіламетраў ад Брэста. У межах Беларусі плошча Белавежскай пушчы – амаль сто сорак пяць тысяч гектараў. Назву сваю пушча атрымала, магчыма, ад абарончай вежы са сценамі белага колеру, пабудаванай у трынаццатым стагоддзі. На працягу стагоддзяў пушча з’яўлялася месцам княжацкага і каралеўскага палявання. З сярэдзіны сямнаццатага стагоддзя Белавежская пушча – адзінае месца ў Еўропе, дзе вадзіліся зубры. Пасля Першай сусветнай вайны іх у пушчы не засталося. У тысяча дзевяцьсот дваццаць дзявятым і тысяча дзевяцьсот трыццатым гадах у Германіі і Швецыі было закуплена сем зуброў для Белавежскай пушчы. Цяпер у пушчы звыш ста васьмідзесяці гэтых магутных жывёл.
Калі апынешся ў белавежскім лесе, здзіўляешся яго прыгажосці!
(131 слова)
Паводле С. Адзінцова, С. Сідора.
