У радасці свая вясна, і неабавязкова ёй прыходзіць да чалавека вясной. Ёсць лета і зіма, ёсць дзень і ноч, усход і заход сонца. Зімою трашчыць уночы на рэках лёд, гул ідзе высока, а раніцай ляжаць снягі, ружовыя і чыстыя, як радасць. Аў жытнёвае лета вісіць над зямлёю яблык, пераспелы і светлы, як даўняя журба. Яблык упадзе – надыдзе восень, а восенню хлапчукі пякуць на полі бульбу, і ўвосень прыходзяць да чалавека ўспаміны пра маленства. Але толькі вясною высока ў небе клічуць радасць журавы. У сакавіку, здараецца, ноччу ідзе дождж, і ў вадасцёчнай трубе грыміць, як гром, абвальваецца намёрзлы лёд.
У сакавіку першым дажджом і вільготным пругкім ветрам гукае ў акно ранняя вясна. І потым ужо будуць трубіць журавы, а яшчэ потым ралля ў полі стане шэрай, як жураўлінае крыло.
Ляціце, журавы, ляціце сваёй млечнай дарогай, вясёлай і шумнай, бы крыгаход!
(142 словы)
Другі варыянт пераказу
З прыходам вясны ўсё жывое адчувае святочную радасць. А што трэба, каб радасць нарадзілася ў душы чалавека? Трэба, каб стала вясновай душа. I неабавязкова гэтай радасці прыходзіць да чалавека вясной: ёсць яшчэ лета і зіма, ёсць восень. Ёсць яшчэ дзень і ноч, усход і захад сонца.
Кожная пара года мае чым парадаваць. Зімой трашчыць уночы на рэках лёд, і гул гэты ідзе высока, аж да неба. Раніцай глянеш — ляжаць снягі, ружовыя і чыстыя, як радасць. Радасна і горача ўлетку. Вось ужо вісіць над зямлёю яблык. Ён пераспелы і светлы, як даўняя журба. Упадзе ён — і надыдзе ціхая жоўтая восень. Восенню хлапчукі пякуць у полі бульбу, і прыходзяць восенню да чалавека прыемныя ўспаміны маленства.
Але толькі вясной высока ў небе клічуць радасць журавы. I калі радасць запазнілася да цябе, не прыйшла ні зімой, ні летам, ні ўдзень, ні ўноч, дык абавязкова прыйдзе з гэтай вясной. Вось тады ты спазнаеш і трывогу, і шкадаванне, і журбу. Толькі гэта ўсё адно будзе радасць.
Першым дажджом і вільготным пруткім ветрам грукае ў акно ранняя вясна. Яшчэ холадна. Ноччу, здараецца, ідзе дождж. У вадасцёкавай трубе грыміць, як гром, абвальваецца намерзлы лёд. Але скора ўжо будуць трубіць журавы. Ралля ў полі стане шэрай, як жураўлінае крыло.
I вырастае ў душы чалавека радасць. I Млечны Шлях сплывае ў вечнасць. I ляцяць, ляцяць сваёй млечнай дарогай над цёмнай вясновай зямлёй журавы. I ідзе па зямлі жураўліная песня.
(231 слова)
Паводле М. Стральцова.
