Вялікі чорны кот прайшоўся па двары, ускочыў на плот, перамахнуў на страху. Прылёг на страсе і ўставіўся ў копку саломы. Ужо другі дзень ён сядзіць на паграбку, пільна сочыць за капой. Раптам кот натапырыў вушы, кончык хваста нервова заторгаўся. Чорны драпежнік пругка прыўзняўся на лапах, спружыніста падаўся наперад і імкліва абрынуўся на ахвяру. Але раптам кот спыніўся, бы хто прытрымаў яго за хвост, гідліва чмыхнуў і абыякава адвярнуўся. Звярок не шмыгнуў у салому, а пачаў абгрызаць карэньчык, які трапіўся яму. А кот няспешна адышоўся. Невялічкая шэранькая малеча ні на кога не звяртала ўвагі. Гаспадар вельмі здзівіўся, што гэта была не мыш, а нейкі падобны да яе маленькі звярок.
– Дык гэта не мыш, – здагадаўся ён. – Няўжо лясная госця?
Гэта была землярыйка. Кот паляваў на яе, але сканфузіўся, бо не адразу распазнаў. Гэта карысны звярок, ён шукае розных чарвякоў, насякомых.
(140 слоў)
Паводле А. Дзятлава.
