Не даецца навука
Ваўку!
Вунь сядзіць ён адзін
На пяньку,
Уздыхае
I ледзьве не плача:
Не рашаецца зноўку
Задача!
А навокал у лесе
Так хораша!
А вучыцца пад лета
Не хочацца!
І даўно ўжо
На шумнай палянцы
Мяч ганяюць
Вясёлыя зайцы.
Пазяхае над кніжкаю Воўк,
Уздыхае над кніжкаю Воўк:
– Ох, і цяжкія сёння
Урокі!
Мо пайсці папрасіць мне
Сароку,
Каб задачу рашыць
Памагла?
А то можа пайсці
Да Лісіцы?
Ці мо з Зайцамі мне
Памірыцца?
Ды гняздо
У Сарокі –
Высока,
А лісіная хатка –
Далёка.
А мірыцца з касымі –
О гора! –
Замінаюць
І голад,
I гонар!
I сядзіць Воўк адзін
На пяньку.
Не даецца навука
Ваўку!
