Аблога…
Крокі…
Ляск…
Прыцемненыя сцены,
і дрогкай свечкі бляск,
і на парозе цені.
I месяц паўз акно
слізне, як паражэнец —
на схіл усё адно…
Як зваць вас?
Вітажэнец.
Утойваюць муры,
сцярожкі бор таемны
да іншае пары
імя яго нядрэмна.
Да іншае пары
пакінуты сякеры,
да іншае пары
сышлі касіянеры.
I запазычан край,
і аціхаюць знічы…
Хавай,
хавай,
хавай
сапраўднае аблічча!
О, наступ нематы—
нябога… выраджэнец…
I ужо знікаеш ты…
Няма ўжо…
Вітажэнец…
Ні вучняў, ні сяброў…
Сарвецца шлях памглёны..
Як волю і любоў,
дае нам час
імёны.
Учэпяцца…—
з пятлёй —
не выбіцца…—
ажэняць…
Па той бок — што па той?..
Па гэты —
Вітажэнец.
Заўжды — адзін адказ,
утойванне… змяншэнне…
Але прыходзіць час
імя і ўваскрашэння.
Усё ніты у сувой,
у заклік пагалоскі
з’яднаць —
і стаць сабой!..
Як зваць вас?
Каліноўскі.
