Прамення залочаны смык
Асеннія скрыпкі галубіць.
I сэрца знямелага крык
Не кратае скрухаю губы.
Я ў зрэнкі твае зазірну,
Усмешку злаўлю незнарокам,
I раптам згадаю вясну
I вобраз забытай далёкай.
Яна не такая, як ты,
Яе не паблытаць з другою:
I позірк не той яснаты,
I сэрца, напэўна, не тое…
