Зімовы дзень звініць, як звон,
Завейнай сцюжай загайданы.
Скаваў палеткі і паляны
Марозна летаргічны сон.
Ад светлай музыкі снягоў,
Якой так навакол замнога,
Расце, расце мая любоў
Да свету нашага зямнога.
Цячэ жыццё маё, цячэ.
I праз віры, парогі носіць.
Дзе спёкай сэрца прыпячэ,
Дзе злоснай сцюжай прымарозіць.
Але і там, на віражы,
Дзе я успыхваў, як камета,
Не абрывалася ў душы
Мелодыя зямнога света.
Патрэбна многа перажыць,
Патрэбна многа перабачыць,
Каб свет суровы палюбіць
I ўжо любоў не перайначыць.
Каб каля родных берагоў,
Зачараваны снежным дзівам,
Адчуць пад музыку снягоў
Сябе і вольным, і шчаслівым.
