Заглядзеўся раз на дзяўчыну пан,
калі золатам сплылі на каптан,
сплылі хвалямі косы льняныя
на кашулю ёй палатняную,
як цвілі вясной ясна вочанькі
ў полі сінімі васілёчкамі.
– Будзеш, дзеўчына, будзеш паняю,
са мной жыцьмеш у месце каменным,
ды рукамі, як лебедзь, белымі,
жаць не будзеш больш жыта спелага,
рана росамі, мяжой-стужкаю,
больш не пойдзеш ты разам з дружкамі.
Кінеш прасці лён, нітку белую,
кінеш прасніцу із кудзеляю.
I не станеш больш ты за кроснамі
патыкаць палёў сонца коскамі,
ані вечарам, ды задуманым,
не разжалішся песняй сумнаю.
Кідай, дзеўчына, сіні Нёман свой,
кідай, дзеўчына, мілы край вясной.
Кідай родную хату бацькаву
і юргіні, што расцвітацімуць.
Забудзь вочы ты Міхасёвыя –
я багацце дам, жыцце новае.
Будзеш ў месце жыць, свае слугі мець,
ды не будуць там больш бары шумець.
Салавей цябе песняй гучнаю
не разбудзіць больш ў ноч пахучую…
З ветрам дзеравы абдымаліся,
нівы буйныя калыхаліся…
Толькі дзеўчыны сэрца вернае,
не хісталася, быццам дзерава.
Не пакінула ракі Нёману,
ні лясоў сівых з ціхім гоманам.
Сяла роднага, Краю мілага,
каб быць паняю, не пакінула.
У сяле сваім песняй, словамі
сэрца цешыла Міхасёвае.
1941
