Мінуласць ляжыць надмагільным вянком
над тымі, што ў смерці застылі,
ззяе святлом праз цемру вякоў
святое імя Еўфрасінні.
А доля ж была у крывіцкіх жанчын
з кудзеляю, з прасніцай злучана.
Яна ж за асветніцкі слаўны пачын
дастойна прайшла ў неўміручасць.
Ад Лады, вяснянай красуні ў бары,
ад моцы Ярылы, Стварога
знайшла сярод вечна паганскай пары
да мудрасці новай дарогу.
Яшчэ над Дзвіною старыя багі
ў сялібах людзьмі карагодзяць,
яе ўжо прывабіў свет праўды другі,
што неслі Кірыл і Мяфодзій.
У пушчы-лясы адыходзяць далей
продкаў сівых абаронцы.
Пісьменніцтва,
новая вера мацней
за ўсіх багоў грому і сонца.
Народ яшчэ даўніх мілуе багоў.
З камення ім стодзівы ставіць.
Абараняць іх у пушчах гатоў
і моц над людзьмі славіць.
Дарэмна. Другія стаяць алтары.
У Прадыславы мэта –
святыні, цэрквы, манастыры –
тагачасныя універсітэты.
Вяртаецца ў край з навукай, з дабром,
братэрства і мір у ім сее.
Валодае смела князёўна пяром,
людзьмі завалодаць сумее.
Асветніца наша, духоўны ўладар,
паганства і цемру скарыла,
каб Полацк узвысіць.
На шлях яе мар
з Полацка выйшаў Скарына.
У сэрцы чарніцы палае агонь.
Падзеі тых дзён па парадку
збірае на славу народа свайго
і летапіс піша нашчадкам.
У келлі маленькай, у ціхім Сяльцы,
не марыць пра узнагароду.
Не толькі царкве яе веліч душы –
жывому народу і роду.
Адчула: народ не учора паўстаў.
Не заўтра канец нам прысудзяць.
З мінуўшчыны слаўнай падзеяў і спраў
мы ёсць.
Мы былі.
Мы будзем!
