Табе пярэчу, прыгажосць.
Наканавана мне пярэчыць
І з галавы да ног наскрозь
Працятым быць нязгодай вечнай.
Цябе прыняць такой, яе ёсць,
Адной табе ў жыцці маліцца
Не маю сілы, прыгажосць,
Не здатны я табе скарыцца.
Я – тут, а ты, вядома, скрозь,
Я шмат не разумею рэчаў,
Але я ўцяміў, прыгажосць,
Адно – штодзень табе пярэчыць.
Не адмаўляць цябе, крый бог,
Не абмінаць цябе ніколі,
Не абражаць, як хтосьці б мог, —
Пярэчыць толькі, і не болей.
О так – ты выратуеш свет,
Ты мову нашую ўратуеш,
І не адзін яшчэ паэт
У рыцарах тваіх звякуе.
Усюдыісную тваю
Уславіць велічнасць ад сэрца,
А мне праз глухату сваю
Ізноў пярэчыць давядзецца.
Прабач, я дрэнны служка твой,
А лепшым стаць не выпадала –
З маёй пачварнаю душой,
З маёй душой недасканалай.
