Там, дзе сонца агнёвымі крыллямі
Хоча слёзы балота выпіць,
Шэпча хвалямі ціха гуллівымі
Чараўніца —
Прыгожая Прыпяць.
Зачарованы…
Чую, штось мудрае —
Мне гамоняць ўсплёскі ракі…
Я плыву…
Неба сінь… Зелень кудрая…
Берагі з вербалоз ды ракіт.
Як прыгожа!..
Ды толькі па лесе
Стогнуць цяжка сталеткі-дубы…
Ой, радзімае наша Палессе,
Хараство тваё хто загубіў?..
Чую сказ:
Дрэвам жаляцца хвалі,
Што з няволі бягуць —
З пазамежаў…
Ой, не раз дрэвы з ветрам паслалі
Свой паклон
У гушчар Белавежы…
Ну, а хвалям
Назад не пабегчы,
Каб сказаць,
Што жывецца тут люба…
Заўтра іх у вішнёвы вечар
На ўкраіне Дняпро прыгалубіць.
Ой, Дняпро!
Хлапец сінябровы!
Буду я аб тым, што і ты, пець…
Бо кахаеш ты нашы дубровы
I яе —
Сіня-русую Прыпяць.
Ой, як моцна абнімуцца й шчыра
У краіне прыгожай, блакітнай…
Шлях, што далей —
Шырай і шырай
У стэповых прасторах раскінуты.
Ой, Дняпро!
Прыгалубі, мілы,
Сіня-русую дзеўчыну Прыпяць,
Хутчэй сонца
Агнёвымі крыллямі
Зможа слёзы балота выпіць.
Я плыву…
I плывуць летуценні…
Іх ніхто не пасмее стрымаць…
Рэчкі твар
Цалавалі цені,
Як дзіцятка цалуе маці.
А дубы
Шапацелі нясмела,
Нібы слухалі мудрае веча…
Па-над рэчкай
Туманам белым
Спаць лажыўся
Ружовы вечар.
Толькі хвалямі,
Хвіля за хвіляй,
Калыхала пяшчотна Прыпяць…
Там —
Дзе сонца агнёвымі крыллямі
Хоча слёзы балота выпіць.
1926
