Вечар сіньку развёў за акном.
Змрок згушчаецца ў хаце.
У самотнай цішы перад сном
Думы думае маці.
Замарылася… Цяжка старой
Тупаць дзень каля дому.
Час вяртае без літасці ёй
Нават даўнюю стому.
Загарнуўшы ў абрус на стале
Свежы бохан пачаты,
Склала рукі яна ў прыпале –
На пярэднік шурпаты.
Рукі пахнуць травой-лебядой,
Сырадоем і ўкропам.
Гэтых пахаў ніякай вадой
Не адмыеш ні троху.
Колькі год рукі зналі адно:
Жалі, цеста мясілі,
Бульбу чысцілі, ткалі радно,
Цыравалі ды шылі.
Колькі раз яны ўдзень і ўначы
Немаўлят спавівалі!
Колькі раз – хіба хто палічыў? –
Гэты стол накрывалі!..
Клопат, клопат нязводны штодня!
А прарочылі людзі:
"Пачакай, падрасце малышня –
Болей клопату будзе!"
Гаварылі-такі нездарма:
Супакойней не стала.
Як глядзела тады іх сама –
Столькі скрухі не знала.
Вестка ўчора ад сына прыйшла:
Нарадзілася ўнучка.
А ці добра ж усё? Каб магла –
Паляцела б, як птушка.
Меншы з арміі піша ў лісце,
Што чакае дарога.
А куды – не сказаў. І расце,
Кроіць сэрца трывога.
І дачка ўжо нявеста даўно,
Позна з танцаў прыходзіць.
Хоць дарослая, а ўсё адно
Накрычаць не пашкодзіць…
Думы-думкі!..
У лад ім, чуваць,
Клён ля ганку шапоча.
Нібы ў памяць, у заўтра глядзяць
Маці стомленай вочы.
Гора ў бездань нябыту сплыло.
Доляй цешацца дзеці.
Толькі б ціха на свеце было,
Толькі б ціха на свеце…
1961
Крыніца: Ніл Гілевіч. Збор твораў у 23-х тамах. Т. 1. – Прадмова аўтара – Мн.: ГА БТ «Кніга», 2003. – 416 с.
