Ці пры сустрэчы, ці то ў ростань
Пытаюцца ўсур’ёз ці ў здзек:
– Ты хто такі?..
Адказ мой просты:
– Па-першае, я чалавек!
Радзіўся я на Беларусі,
Так, як і ўсе, касіў, араў…
Ніколі пі прад кім не гнуўся,
Свой розум ёсць,
Не пазычаў.
Уклад жыцця майго – працоўны:
У час заснуць, устаць з зарой.
Сярод людзей я памяркоўны,
Але і маю
Гонар свой!
Не золатам хачу хваліцца,
Яно ж – вядома ўсім – на звод,
А тым магу паганарыцца,
Што вышай
Ад узнагарод:
Руку маю байцы сціскалі.
Мая далонь нібы ў агні –
Цяплом тых рук,
Што сцяг трымалі
Яшчэ ў Кастрычніцкія дні.
Жыву чуццём сустрэч глыбокіх,
Бо чую аж па гэты час
Сляды тых слёз яшчэ на шчоках,
Што слёзы
Клікалі ў адказ.
Як найвялікшыя дарункі
Ад тых, каму заўсёды жыць,
Нашу на вуснах пацалункі,
Якім
Ніколі не астыць.
Іду… А ў сэрцы след за следам
Кладзецца, як жыцця пячаць.
Я рады, што нямала зведаў,
Што ёсць пра што
I ўспамінаць.
