Новае месца працы Нінінага таты – сямігадовая школа ў Замчышчы. Дзяцей у школе шмат, бо сюды ходзяць і вучні пятых-сёмых класаў з суседніх вёсак, дзе школы толькі пачатковыя. Іван Рыгоравіч з Нінай сталі на кватэру да старой, даўно аўдавелай бабулі Хрысціны. Хата невялікая, але – на дзве палавіны, у другой, як тут гавораць, «чыстай», і пасяліўся новы настаўнік. Баба Хрысціна – цётка негаваркая, норавам – строгая, любіць парадак, каб усё было дагледжана, прыбрана, вымыта, у яе нават мянушка не якая-небудзь крыўдная, а ганаровая – «чысцюля». Ніне чысціня і парадак падабаюцца, яе мама таксама за гэтым вельмі сачыла. Але кепска тое, што баба Хрысціна не дазваляе Ніне вадзіць у хату дзяцей. У самой яе ўнукаў няма і яна, відаць, прывыкла да спакойнага, ціхага жыцця, – калі ніхто не замінае.
Вось і атрымалася, што з новымі сябрамі Ніна можа сустракацца для гульні-забавы толькі на вуліцы або ў хаце якой-небудзь дзяўчынкі. Можа, з гэтай прычыны, што часта даводзіцца быць дома адной, Ніна дужа ўцягнулася ў чытанне кніг. Хоць вучыцца яшчэ толькі ў другім класе, а чытае ўжо зусім бегла, хутка, і кнігі ў школьнай бібліятэцы мяняе вельмі часта.
У тую незабыўную зіму, у самыя страшныя маразы дзеці ў школу не хадзілі: быў аб’яўлены, і надоўга, каранцін. Але настаў дзень, калі мароз крыху адваліўся, на дварэ памякчэла. I дзеці гэтай спрыяльнай акалічнасці не ўпускаюць. Вунь – бачыць Ніна праз акно – і Воўка цягне саначкі, пакоўзацца выйшаў. А саначкі ў Воўкі самыя лепшыя ў вёсцы – фабрычнай работы, на металёвых палазках. Убачыла Ніна Воўку – і так жа ёй захацелася раптам пакоўзацца на саначках! Але сваіх у яе няма – ні саначак, ні лыжаў: тата яшчэ не купіў.
Ніна хуценька сунула ногі ў валёнкі, надзела паліто і шапку-вушанку, схапіла вязаныя рукавічкі і выбегла на вуліцу.
– Давай я цябе паважу! – падбягаючы да Воўкі, дружалюбна прапанавала Ніна. – Давай! Аж туды – у канец вуліцы!
Хлопчык, было бачна, крыху разгубіўся ад такой нечаканай прапановы і адказаў не адразу.
– Ну ладна… Але толькі трохі…
Ён усеўся на санкі, крыху падкурчыўшы ногі, а рукамі ўчапіўся за крайнія планачкі насцілу.
Ніна уподбег пацягнула, а дзе вуліца хоць трохі ішла ўніз – дык і бегма. Дзяўчо імгненна разагрэлася, расчырванеліся шчокі, разгарэліся – ад задавальнення, ад радасці – вочы. А яшчэ і ад думкі, ад надзеі, можна нават сказаць – ад упэўненасці, што Воўка наўзамен пакатае і яе, абавязкова пакатае, ну а як жа! Спярша – яна яго, а тады – ён яе, а пасля можна і яшчэ раз памяняцца месцамі.
Ніна пракаціла Воўку далёка за апошнія хаты, не прыпыняючыся, акуратна развярнулася, шчасліва зіркнуўшы пры гэтым на пасажыра. А са школьнага двара на вуліцу выйшаў сам дырэктар, Адам Ігнатавіч. Ніна і на яго кінула шчаслівы пагляд, сказала «добры дзень!» і трохі збянтэжылася.
– Вова! Ты гэта што? – спытаў у здзіўленні Адам Ігнатавіч. – Не ты Ніну, а яна цябе возіць? Ну і рыцар! Хіба рыцары гэтак робяць, га?
– Дык я… Дык гэта… яна сама… – заапраўдваўся прысаромлены «рыцар».
– А мне зусім няцяжка! – выгукнула Ніна.
Воўка злез з санак і тузануў з рук дзяўчынкі павадок:
– Давай, мне ўжо трэба дадому!..
На твары Ніны можна было ўбачыць не проста здзіўленне, а разгубленасць.
– Воўка, – сказала, крыху заступіўшы яму дарогу, – а ты дай мне трохі пакатацца на саначках. Я адразу ж іх табе прыцягну.
– Няможна, мама будзе сварыцца, – прагугнявіў Воўка.
– Я ім нічога не зраблю! Я буду асцярожна, не бойся! Трохі пакатаюся і прыцягну. Дай, Воўка, ну дай!
– Сказаў жа: няможна! – буркнуў насуплены гаспадар санак. Відаць, тое, што яго прысарамаціў дырэктар, ды не сам-насам, а пры Ніне, яму моцна сапсавала настрой і збудзіла непрыязнасць да дзяўчынкі. Што трэба быць удзячным і за дабро плаціць узаемнасцю – гэтага хлапчук яшчэ не разумеў.
Ніне можна было ісці з Воўкам разам, у адзін жа бок, але яна не пайшла, засталася стаяць там жа, насупраць школы. Вялікая крыўда і яшчэ нешта – можа, пагарда, а можа, і злосць – затрымалі яе на месцы. Якое расчараванне і засмучэнне! Так спадзявалася і так шчыравала, з такой ахвотай і радасцю – і вось чым усё кончылася!
(638 слоў)
Паводле Н. Гілевіча.
