Якуб Колас нарадзіўся ў маляўнічым лясным прыволлі, дзе векавечныя хвоі і кашлатыя елкі падпіралі сіняе неба, а непадалёку бруіліся хвалі нястомнага Нёмана.
Акінчыцы, потым Ласток – гэта ціхія і прыгожыя мясціны чароўнага роднага краю, дзе пралеглі жыццёвыя пуцявіны паэта. Аднак многа ўражанняў паэта было звязана з леснічоўкай Альбуць, дзе ён прачытаў першае слова, склаў першы свой верш, слухаў песні лясных жаваранкаў, радаваўся гулкім вясновым навальніцам.
Тут, у Альбуці, загарэлася ў сэрцы Коласа паэтычная іскра, і ніякія ліхалецці жыцця не змаглі яе пагасіць. Пачынаць паэтычны спеў яму дапамагалі хвалі Нёмана, гоман лесу, лугавое раздолле, дзядзькавы казкі, матчыны песні і само жыццё, якое настойліва стукалася ў акенца ціхай і глухой леснічоўкі.
Пісаў ён спачатку і па-руску, і па-беларуску, але перавагу аддаваў роднаму слову. «Матчына мова за руку павяла», – прызнаваўся пазней Якуб Колас.
(132 словы)
Паводле С. Александровіча.
