Ахвяры лічым на мільёны
I ўсіх не можам палічыць,
Бо век зламаны і шалёны
Пакуль нічым не залячыць.
Не гояцца старыя раны,
I яшчаркі шукаюць спрат
У чарапах непахаваных
Яшчэ з тае вайны салдат.
А іх дасюль чакаюць маці,
«Без вестак» страчаных сыноў,
Ні месца ім няма на свяце,
Ні пенсіі, ні мірных сноў.
Бязгучна ў апусцелых хатах
Яшчэ жыве нязводны страх
I плач па тых, што ў Курапатах
Закончылі апошні шлях.
О, колькі іх, непахаваных
I не акропленых слязой,
Навекі юных і каханых
Пад мохам і пад дзеразой.
Ніхто ахвяр не злічыць зроду,
З маленства кінуты на звод
Дзяцей тых «ворагаў народа»,
Што так любілі свой народ.
З пустых вачніцаў Курапаты,
Як і даўней, у гэты час
Глядзяць з трывогаю, што каты
Усё яшчэ цікуюць нас.
11 верасня 1990 г.
