І дзень і ноч шалее завіруха,
Па шыбы вокны замяла,
У коміне галосіць вецер глуха,
– Ні выйсці, і ні выехаць з сяла.
Іскрысты снег на сонцы слепіць вочы,
Рыпіць пад палазамі і ступой,
Блакітам адлівае сярод ночы.
Мільгаюць зоры, ціша і спакой.
Пабеленыя снегам аканіцы,
Між трэшчын тлеюць рысачкі святла.
Такою мне мая Радзіма сніцца,
Дзе ўсе шляхі завея замяла.
Такою любаю з далёкіх дзён
Яна прыходзіць у чароўны сон:
Чым снег і завіруха, і зіма,
Здаецца, прыгажэйшага няма.
