Майскае сонца высока стаяла ў ясным небе, кідала на зямлю снапы гарачага прамення і залівала асляпляльным бляскам увесь свет. Над галавой сінеў кавалачак неба. Каменныя сцены высокіх гарадскіх дамоў закрывалі ад вачэй усю шыр і глыб белага свету. Светлая хмарка, як ціхая думка шчасця, ціха і спакойна плыла ў небе і зараз жа хавалася ад людзей за высокімі каменнымі дамамі.
Людзі, чужыя адзін аднаму, ішлі ды ішлі, як хвалі рачныя, абганялі адзін другога, кудысьці спяшаліся.
Горад шумеў як дзень, так і ноч тысячамі галасоў. Лескаталі лёгкія каляскі, грукалі доўгія, цяжкія, наваленыя паклажай вазы. Тут жа часамі нясмела пастукваў мужыцкі воз, мізэрны конік дробна перабіраў нагамі па цвёрдым бруку. Усё гэта збівалася ў нешта адно цэлае, і ўся гэтая стракатасць грамады біла ў вочы.
Гарачае сонца прыветна пазірала з неба на горад, і роўна грэла, і аблівала сваім цяплом і святлом гэтых неспакойных людзей. Шумеў горад і гаманіў рознымі галасамі. Людзі ішлі і ішлі, як рачныя хвалі, думаючы свае думкі, чужыя адзін аднаму.
(164 слова)
Паводле Я. Коласа.
