З Алішэра Наваі
…Зважай на летапісы даўніх дзей,
зважай на гутаркі старых людзей.
Магчыма, ў іх ты адшукаеш скарб,
што папярэдні прапусціў пагляд.
Ты перадай народу гэты скарб,
каб быў яго замілавання варт.
Ці трэба створанае спрадвякоў
у тым жа выглядзе даваць ізноў?
Пасля чужых табе свайго каня
якая асалода ўслед ганяць?
Калі спустошаны сад да цябе,
якія кветкі знойдзеш ты цяпер?
У кветніку лужок хіба адзін?
Ты не жабрак у кветніку, мой сын!
У гэтай думцы – мудрасць, глыбіня.
Я ў сэрца думку мудрую прыняў.
Пачаў я здабываць з усіх бакоў
паданні даўнія старых часоў.
I ўзнагароджаны быў я зусім:
знайшоў жаданае ў шуканні тым.
Знайшоў багата ў ім жамчужын-слоў,
напоўніў чару думкі да краёў.
Я гэты жэмчуг свету перадам,
усім паселішчам і гарадам.
Былі тут папярэднікі раней,
але хапіла жэмчугу і мне.
Бяздонна мора слоў!
Ніхто у нас
не можа вычарпаць яго запас.
I нават я, лавец зусім слабы,
нырнуўшы ў мора пасля ўсіх нібы,–
каштоўны скарб такі сабраць спрамог,
што гонар за яго мне ў сэрца лёг…
