Сяргейку прывезлі ў вёску. Там ён пабег на лужок, дзе хадзіла карова Рагуля з маленькім гарэзлівым бычком.
– Здароў, белалобы, – павітаўся Сяргейка.
А той узбычыў лабастую галаву і пайшоў на хлопчыка.
– Букацца хочаш? – спытаў Сяргейка і, нагнуўшыся, выставіў наперад сваю галаву. – Давай.
Белалобы пабаяўся букацца, павярнуўся і пабег ад Сяргейкі. Сяргейка – за ім. Але не дагнаў і схаваўся за кусцік. Бычок туды-сюды, а Сяргейкі няма.
– Не знайшоў! Не знайшоў! – закрычаў Сяргейка і выскачыў з-за куста. – Цяпер ты хавайся.
Ён закрыў рукамі вочы, а бычок – бягом у хмызняк. Сяргейка знайшоў яго адразу і застукаў:
– Бачу, вылазь!
А белалобы не можа выбрацца з хмызняку – забраўся аж у самы гушчар.
– Му-му! – паклікаў ён маці. Рагуля нават не павярнулася на гэты кліч. Скубе сабе траву і скубе.
– Му-му-му! – яшчэ мацней загаласіў бычок.
Тады Сяргейка яму сказаў:
– Ты не так завеш: не му-му, а ма-ма.
– Му-му!
– Мама, – зноў паправіў Сяргейка і з усяе сілы крыкнуў: – Мама!
Гэты кліч пачулі адразу абедзве мамы – Сяргейкава і белалобага. Сяргейкава маці абняла цяля за шыю, а Рагуля штурхнула яго пад бок пысай. I вывелі белалобага на лужок.
– Вось бачыш, – зарадаваўся Сяргейка, – паклікалі як трэба, мамы і прыйшлі.
