Асірацелі сцяжынкі, двары,
вокны паслеплі, паглухнулі дзверы.
Дзе вы, палескія гаспадары?
Вунь вас чакаюць антонаўкі, бэры.
Што ім, садам, зелянеюць сады,
як і раней, квітнеюць вазоны…
Людзі не вернуцца болей сюды:
тут – небяспечная зона!
Рэштка жыцця на падворках пустых –
куры галодныя і кураняты,
з ганкаў ніхто не пакліча ўжо іх, –
тут не адчыняцца хаты.
Як і куды, небяспека, ідзеш?
Дзе ты замрэш, за якім кіламетрам?
Што ты з сабой нам сягоння нясеш,
подых паўднёвага цёплага ветру?
Хто гэта мог бы падумаць калі,
што пад ласкавай сінечаю неба
ўзнікнуць на нашай свяшчэннай зямлі
могілкі вернай карміцелькі глебы?!
