Дзе канчаецца пасёлак,
дзе мяцеліца мяла,
і прыгожай і вясёлай
баба снежная была.
Там кружыўся лёгкі вецер,
там іскрыўся белы снег,
там вакол гулялі дзеці
і звінеў дзіцячы смех.
Эх, зіма, зіма, зіма!
Эх, мароз, мароз і снег!
Баба снежная сама
выйшла на дзіцячы смех.
Разгулялася ж адліга,
і чаму не спіць яна?
Перад гэтым ціхім ліхам
баба снежная адна.
Апусціла баба рукі,
апусціла баба нос,
стала плакаць ад дакукі:
недзе згінуў Дзед Мароз.
Ох, бяда, бяда, бяда,
плачу многа, многа слёз,
слёзы льюцца, як вада:
недзе згінуў Дзед Мароз.
Дзе падзеўся ён, старэча?!
Ну, не кануў жа ў ваду,
можа, вернецца пад вечар
і развее злыбяду.
Ахапіла бабу скруха,
бо на ростані зіма
прашаптала ёй на вуха,
што яго нідзе няма.
Баба снежная тры ночы
праклінала горкі лёс,
і ўсе выплакала вочы,
і растала ўся ад слёз.
Ох, бяда, бяда з бядой:
не вярнуўся Дзед Мароз,
слёзы робяцца вадой,
замест бабы – мора слёз.
