Як садзіўся ехаць Санька
ля натоўпу дзетвары,
неяк выслізнулі санкі
і памчаліся з гары.
Доўга чуўся дружны смех,
што не ехаў Санька – бег.
Потым выйшла так, што Санька
сам паехаў па лядку.
На гары ляжалі санкі,
спачывалі на баку.
Зноў усім была пацеха,
што на футры Санька з’ехаў.
Ды знайшоўся камандзір –
добры сябра Федзя, –
узяў малога «на буксір»
і сказаў:
– Паедзем!
Шпарка ехалі сябры
з наравістае гары.
