Каб я князем быў ўладарным
Гэтых ніў і хат, –
Быў бы князем гаспадарным,
Вёў бы добры лад;
На пасадным месцы б селі
Права і закон,
Праўду вечную ўсе б мелі –
Вечавы свой звон.
Не цягнуў бы я з падданых
Крыўдай соль і хлеб, –
Кожны сам сабе ад рана
Малаціў бы цэп.
Каб я сонцам залацістым
Плаваў над зямлёй,
Быў бы сонейкам вячыстым
Летам і зімой.
Не лажыўся б на разлогі
Непраглядны цень,
Асвятляў бы ўсе дарогі
Ўночы і удзень.
Гадаваў бы ў вечным цвеце
Поле і лугі.
Распаліў бы ўсе на свеце
Путы-ланцугі.
Каб я рэчкай быў міжгорнай
На зямлі маёй,
Быў бы рэчкай жыватворнай
Для старонкі ўсёй.
Ажыўляючай крыніцай
Быў бы наяву,
Чыстай, шклістаю вадзіцай
Змыў бы сон-траву.
На засушаныя кветкі
Клаўся бы расой
I каціўся б праз палеткі
Светлай паласой.
Каб я птушкай быў крылатай,
Пець і лётаць мог,
Быў бы птушкай незаклятай,
Па расе не сох.
Груганом бы я не крумкаў,
Не наводзіў слёз,
А на крыллях нашу думку
Да бога б панёс.
Крыўду-ведзьму нашых межаў,
Беднату і цьму, –
Ўсё б папраўдзе, як належа,
Вылічыў яму…
1911 г.
