Залягла, як пасцель,
Лебядзіная бель
На загон, на курган.
I кажан, і груган
Занямеў не на смех:
Гэта снег, толькі снег…
За старухай-зямлёй
Ты пасцель, дружа мой,
Узваліў на душу,
Як бы крыж на мяжу,
I ужо рад не на смех:
Гэта снег, толькі снег…
Думкі, сэрца, паглёд
Абліў лёд, скаваў лёд.
Так спавіў, спавіў сам,
Каб лягчэй было там,
Дзе жыццё не на смех:
Гэта снег, толькі снег…
Ты і жыў, і любіў,
Ты не ўмёр – і забыў,
Каб нічога не дбаць,
Смела ўдаль паглядаць,
Быць самым не на смех…
Гэта снег, толькі снег…
Хтось – сваяк, не сваяк –
Як жыў, скончыўся так.
Прагудзеў поп і звон,
Ідзі з памяці вон:
Бой за хлеб не на смех!
Гэта снег, толькі снег…
Мо і лёгкія дні…
Не зачэпяць ані
Ні бяда, ні нуда,
Ні агонь, ні вада…
Само шчасце, сам смех!
Гэта снег, толькі снег…
1909
Крыніца: Купала Я. Поўны збор твораў. У 9 т. Т. 2. Вершы, пераклады 1908-1910. – Мн., Маст. літ., 1996. – 342 с.
