(Беларуская балада. XX стагоддзе)
На папялішчы, на пачарнелым
Яна сядзела – жанчына ў белым;
На чорнай пляме відна здалёку,
Нібы цяпельца ў халодным змроку,
Ля галавешак – былога ганка –
Сядзела ў одуме партызанка.
А навакола вясна буяла,
Трава пад попелам бушавала,
Трава рассоўвала ўбок вуголле –
Жыццё ірвалася зноў на волю.
I ўжо фашыстаў – нідзе, нікога,
Ідзе, вяселіцца перамога,
I ёю пахне усё на свеце:
Лісцё і неба, зямля і вецер,
I папялішча, дзе каля ганка
Сядзіць у одуме партызанка.
А на каленях – дзіцячай жменькай –
Ляжыць вузельчык, такі маленькі,
Сабралі крошак цэлую жменю,
Ды толькі позна – дзяўчо згарэла…
Таму сягоння на пачарнелым
На папялішчы вясновым ранкам
Сядзіць самотная партызанка…
А з вузялочка, што у прыполе,
Зярняты прагнуць упасці долу –
Як цягне, цягне іх да зямліцы,
Каб абудзіцца, праз дзёрн прабіцца!
Вось партызанка ўзнімае вочы,
Яна развязвае вузялочак,
Нібы пупышка – набухлы гэткі…
– Ўзыходзьце, кветкі, буяйце, кветкі!
Не асыпайцеся вы ніколі –
Перамажыце той чорны колер,
Які зялёным, вясновым ранкам
Сустрэў няветліва партызанку.
А калі можаце – хоць бы трошкі! –
I вы ўзыдзіце, хлебныя крошкі.
Як будзе голад – і ўдзень і ўночы
Хай лазяць дзеці у мой гародчык!
Яшчэ прашу я – ўзыходзь, табака!
Я зацягнуся табой са смакам,
Бо я прывыкла курыць задужа –
Куру за сына, куру за мужа…
I толькі порах – мой даўні вораг,
Не узыходзь, не дамешвай гора!
Звяжыце моцна яго, карэнні, –
Хай задыхнецца ў зямных скляпеннях…
На папялішчы на пачарнелым
Яна хадзіла – жанчына ў белым…
На чорнай пляме відна здалёку,
Нібы цяпельца ў халодным змроку.
Ля галавешак – былога ганка –
Кветкі сеяла партызанка.
Крыніца: Сіпакоў Я. Веча славянскіх балад. – 2-е выданне. – Мн.: Маст. літ., 1988. – 263 с.
