Верасень са шчодрай жмені
Сыпле збожжа у прыгоршчы.
Адспявалі ў полі жнеі,
Ў харастве асеннім Шчорсы.
Залатыя акварэлі
Палымнеюць на узлессі.
Льюцца трапяткія трэлі
Ціхай, неўміручай песні.
Я іду на вокліч гэты,
I душы, і сэрцу блізкі.
Тут не раз сябры-паэты
Свой паклон аддалі нізкі.
Вось ён – дуб, магутны веліч,
Вецер-хлопчык гне ажыну.
Колісь тут Адам Міцкевіч
Сустракаў сваю Гражыну.
Дуб лісты з галін страсае,
Падаюць на дол са звонам.
Ажыве вясной краса іх
Ў гомане дубоў зялёных.
Рад я пакланіцца дубу
I Гражыне, яснай зорцы;
Ўспамінаць вас часта буду
На сваім шляху да сонца.
1960 г
Крыніца: Пушча Я. Збор твораў. У 2 т. Т. 2. Вершы. Паэмы. Пераклады. Крытычныя артыкулы 1930-1963. – Мінск: Мастацкая літаратура, 1994. – 462 с.
