На кустах і на траве
Серабрацца густа росы,
Пара белая плыве,
Засцілае луг і плёсы.
Свеціць месяц. На лужок
Заяц выскачыў з гушчару:
«Пабягу на беражок,
Хто развёў такую пару?»
Скок ды скок ён напрасткі,
Блізкая дарога;
I спыніўся ля ракі,
Стаў, як ля парога.
Дзівіцца адважны зай:
У гарлачыкаў на ўлонні
Жабяняты цёплы чай
П’юць са сподачкаў зялёных.
Мчыцца заяц да палян,
Сам з сабою размаўляе:
– Знаю, ад чаго туман
Па-над рэчкаю бывае.
1962 г.
Крыніца: Пысін А. Збор твораў. У 2 т. Т.2. Паэмы, творы для дзяцей, пераклады. – Мн.: Маст. літ., 1989. – 254 с.
