Расступаецца насцеж пад вечар
Старадаўні гатычны сабор.
I ўрываюцца мора і вецер,
Б’е галінамі пругкімі бор.
Гэта грае прыбой ракатлівы,
Гэта буру ўзнімае арган.
I звіняць пералівы, прылівы,
Сум і радасць нясуць берагам.
Абыдзённасць губляе уладу,
I – няма нейкіх дробных турбот;
Чуеш вечнасці гулкай баладу,
Дум няздзейсненых чуеш палёт.
Павяртаеш трывогу ўсё тую ж –
Ці душою сталеў, ці старэў?
I аб чымсьці ў жыцці пашкадуеш –
Размінуўся калісь, не сустрэў.
Хай трывогі шчымлівыя спеюць,
Хай над летам рыдаюць бары…
Толькі ж вочы заўсёды яснеюць,
Калі іх абмываюць вятры.
1964 г.
Крыніца: Пысін А. Выбраныя творы. У 2-х т. Т 1. Вершы. / [Прадм. Р. Бярозкіна]. – Мінск: Мастацкая літаратура, 1980. – 304 с.
