Дуб на лузе сукаваты,
А пад дубам –
Жук рагаты.
Жук рагаты,
Жук л у паты,
На баках –
Стальныя латы.
На нагах-крывульках –
Боты,
Гэта – боты-скараходы.
А на ботах шпоры,
Быццам зоры.
Жук абцасамі – туп-туп.
– Узбяруся я на дуб! –
Хоць кара, нібыта з бронзы,
Ды ёсць шчыліны-барозны.
Жук панёсся – не суняць,
Шпоры новыя звіняць.
Вось ступае смелы жук
На круты шурпаты сук.
Глянуў ён туды-сюды:
На галінках – жалуды.
Жолуд
Жук аблюбаваў,
Гоп з разгону –
Асядлаў…
– Жолуд, жолуд,
Жалудок,
Патрымай
Мяне, браток.
Спелы жолуд ледзь
трымаўся,
Ад галінкі адарваўся.
Паляцеў дадолу жук.
Толькі латы грымяць,
Толькі шпоры звіняць, –
Стук і грук.
Прыляцелі матылі
на ратаванне,
Робяць жуку яны
штучнае дыханне.
Аглядаюць на баках
сінякі
Ды кладуць прымочкі
на бакі.
– Не чапаў бы ты, жук,
жалуды,
I не ведаў бы, жук,
ты бяды!
